Strona:Jules Verne - Piętnastoletni kapitan.djvu/251

 — Przyjaciel mój, Negoro, który przybył na targ po długiej nieobecności, jest pełen szczęścia, że cię widzi królu.
 — Pić!... uporczywie, na nic nie zważając, ryczał już majestat.
 — Miodu i „pombe“! Natychmiast — rozkazał Alvez.
 — Nie, nie chcę tego — nie zgadzał się król — dajcie mi wody ognistej! Za każdą jej kroplę dam ci, Alvezie...
 — Kroplę krwi człowieka białego... niewinnie i żartobliwie niby wtrącił Negoro, dając Alvezowi porozumiewawczy znak oczyma.
 Słowa te rozbudziły bestjalskie instynkty króla. Zamigotały mu oczka małe.
 — Człowieka białego... Zabić białego człowieka? — zapytał.
 — Przed twoim przybyciem, jeden z najlepszych agentów sługi twego, Alveza, zabity został przez człowieka białego, królu — dał wyjaśnienie Nagoro.
 — Tak jest — potwierdził słowa portugalczyka Alvez — nazywał się Harris i mam nadzieję, że jego krew niewinna będzie pomszczona.
 — A więc posłać tego białego królowi Massailo, to tam go zjedzą na surowo.