Strona:Jules Verne - Piętnastoletni kapitan.djvu/269

 — Nieszczęśliwi!... o, nieszczęśliwi! powiedziała pani Weldon i łzy zabłysły w jej oczach.
 — I Dick Sand zginął również.
 — Dick Sand nie żyje!?.. O Boże! — blednąc, zawołała biedna kobieta.
 — Tak jest, pani piętnastoletni kapitan został ukarany śmiercią za zabójstwo Harrisa. Tak więc, pani Weldon, jesteś sama jedna teraz w Kassande całem, w absolutnej władzy swego dawnego kucharza. Zupełnie sama. Czy pani to rozumie?
 — Pani Weldon — ciągnął dalej portugalczyk — mógłbym się teraz śmiało zemścić za twe nietaktowne postępowanie w stosunku do mnie na pokładzie „Pilgrima“. Śmierć Dicka wszelako zemstę mą nasyciła w zupełności. I teraz jestem znów kupcem jedynie, który na każdej rzeczy, jakiej się dotknie, zarobić musi. A oto jakie są moje was dotyczące plany i projekty:
 — Ty, pani, mały Janek i ten trzeci, za muchami uganiający się idjota — przedstawiacie pewną wartość. — Więc was sprzedam.
 — Jestem obywatelką wolnego kraju — odpowiedziała twardym tonem pani Weldon.
 — Mówisz, pani, że wolną obywatelką jesteś? Mylisz się, jesteś moją niewolnicą.
 — Nikt białej nie kupi kobiety!