Strona:Jules Verne - Piętnastoletni kapitan.djvu/276

 — Czyżby on istotnie myślał o zabraniu mi mej dzieciny? — zapytywała siebie z przestrachem.
 W tej chwili mały Janek wszedł do pokoju i nieszczęśliwa matka odruchowo pochwyciła go w objęcia, tuląc do piersi, jakby portugalczyk był tuż i za moment chciał jej odebrać chłopczynę.
 Janek zauważył natychmiast niepokój matki.
 — Masz zmartwienie, mateńko? — zapytał:
 — Nie, Janku ukochany, bynajmniej. Myślałam jedynie o twym tatusiu. Czy bardzo pragnąłbyś go zobaczyć?
 — O, bardzo, bardzo, mamusiu! A może tatuś tu do nas przyjedzie?
 — O nie, Janku. Tatuś nie powinien tu przyjeżdżać.
 — W takim razie my pojedziemy do tatusia?
 — O, Janku! Pragnęłabym tego bardzo.
 — I pojechalibyśmy ze wszystkimi mymi przyjaciółmi: Dickiem, Herkulesem i starym Tomem?
 — Ale tak — odpowiedziała biedna matka, pochylając głowę, ażeby ukryć łzy, po twarzy spływające.