Strona:Jules Verne - Piętnastoletni kapitan.djvu/46

nie słowa przyjęła z wyrazami głośnego uznania.
 — Ze sto beczek tranu wytopić by można! — wołano.
 Kapitan milczał, lecz było widoczne, iż ma ogromną ochotę uledz prośbom całej załogi.
 Wtem odezwał się cieniutki głosik:
 — Mamo, poproś kapitana, ażeby mi złowił tego wieloryba, bo ogromną mam ochotę przypatrzeć mu się z blizka.
 To mały Janek rzucał na szalę wagę swego głosu.
 — Tak maleńki?! — wesoło już zawołał wtedy kapitan — a więc dobrze, postaram się spełnić to twoje życzenie.
 — Wszak prawda, zuchy? — mówił dalej, zwracając się do majtków — nie wielu jest nas wprawdzie, lecz możeby się dało temu jakoś zaradzić?
 — Ależ, kapitanie, — chórem zawołali majtkowie — nas sześciu w łodzi wystarczy jakoś, zaś statkiem zaopiekuje się przecież pan Dick!
 — Widzę, iż będę musiał uledz waszym prośbom... — powiedział po chwili zmagania się ze sobą kapitan.
 — Tak, tak! — odpowiedzieli majtkowie — wyruszamy na łowy!