Strona:Julian Ejsmond - Żywoty drzew.djvu/51

obłoki unosiły się ku wierchom, które dymiły kłębami białej pary, jak szczyty wulkanów...
 A przez opary przeświecały zamglone grzbiety leśne, szaro-zielone, jakgdyby dalekie, a tak bardzo bliskie...
 I to był ostatni dzień naszego drzewa.
 Zerwał się wicher. Skłębił mgłę. Odleciał daleko.
 Wyjrzało słońce... I oświeciło górski świat. Złote jego promienie z miłością biegły po roztokach i połoninach, witały znajome strumienie, pieściły kochane drzewa...
 A wtem blask słońca padł na miejsce, gdzie rósł jawor. — I nie zobaczył drzewa...
 Zatrzymany w biegu, spadający w przepaść jawor żył jeszcze... Ale już leżał, wsparty na trupach innych drzew, bezsilny i zwyciężony...
 Woda obaliła go, lecz nie uniosła łupu swego ku dolinom. Umierający olbrzym pozostał śród gór w sercu puszczy karpackiej zawieszony w powietrzu... Pomiędzy niebem a ziemią. Nad otchłanią...