ne, przeciw temu, co dorosłe”[1], Trznadel: „poeta patrzy na świat oczyma dziecka, które wszystkim pokazuje język”[2], Prokop: „świat tych wierszy jest dziecinnie fantazyjny, bajkowy — chciałoby się rzec — z »Płomyczka«”[3], Łukasiewicz: „świat Harasymowicza jest dziecięcy i naiwny”[4]; po drugie, daje się priorytet uczuciom, wartościom emocjonalnym — jak pisze Wyka — „kultowi wzruszeń, prostych zachwytów, nie obarczonych ideologicznym przydatkiem”[5]; po trzecie jest ów świat światem nierzeczywistym (Kwiatkowski: „Harasymowicz reprezentuje poetykę zbliżoną do surrealizmu”[6]), w którym nie istnieją żadne punkty styczne z konfliktami „ziemskimi”; po czwarte, poezja Harasymowicza nie pozbawiona jest sentymentalizmu (Wyka pisze wprawdzie: „Tak jest, Harasymowicz należy do gatunku poetów skłonnych do sentymentalizmu”[7], ale nie czyni z tego zarzutu). Kwiatkowskiemu narzuca się to dopiero później, po Wieży melancholii i Przejęciu kopii: „Poezja Harasymowicza odpowiada pierwszemu, balladowo-naiwnemu okresowi romantyzmu”[8], Szymański widzi w sentymentalizmie klęskę autora Budowania lasu: „W poezji Harasymowicza nie ma anarchizmu ani śladu, przeciwnie, jest sentymentalizm”[9]. Zatem sąd Trznadla, że poezję Harasymowicza cechuje kreowanie wizji będącej powiązaniem specyficznego intelektualizmu z żywiołowością, należy potraktować z przymrużeniem oka, jest to bowiem usilne wyjaśnianie tej twórczości przez świadomą kreację obrazów mitologicznych.
- ↑ J. Błoński Dwa rodzaje dziwności, „Przegląd Kulturalny” 1957, nr 23.
- ↑ J. Trznadel Poezja ulotnej baśni, „Nowa Kultura” 1958, nr 29.
- ↑ J. Prokop, loc. cit.
- ↑ J. Łukasiewicz Harasymowicza sobole wyobraźni, „Tygodnik Powszechny” 1964, nr 15.
- ↑ K. Wyka W krainie łagodności — smutno, „Życie Literackie” 1957, nr 33.
- ↑ J. Kwiatkowski Pierwsze potyczki, „Życie Literackie” 1958, nr 11.
- ↑ K. Wyka, loc. cit.
- ↑ J. Kwiatkowski Wizja przeciw równaniu (Nowa walka romantyków z klasykami), „Życie Literackie” 1958, nr 3.
- ↑ W. P. Szymański Sentymentalne powielanie lasu, „Współczesność” 1966, nr 14.