Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/143

 Tej nocy zbudziło go gwałtowne pukanie do drzwi, prowadzących z pokoju do kuchni.
 — Kto tam?... zapytał zaniepokojony.
 Usłyszał wnet głos Antoniny:
 — Ktoś się dobija do nas!
 Anatol nasłuchiwał chwilę, wreszcie wstał, włożył pantofle nocne, ubrał się w szlafrok i chciał otworzyć drzwi do kuchni, ale te były na klucz zamknięte. Trochę zniecierpliwiony zawołał:
 — No, proszę otworzyć z klucza.
 Klucz zgrzytnął w zamku, ale dopiero po pewnej chwili, jakby wahania. Gdy wszedł do kuchni pociemku natknął się na ciepłą ze snu dziewczynę, stojącą na progu. Zapalił światło. Była tylko w koszuli; w jej oczach widniała obawa połączona z jakąś figlarną przekorą.
 Anatol spojrzał na drzwi od sieni i zmarszczywszy brwi zapytał:
 — Kto tam?
 Powtórzył raz jeszcze zapytanie, ale odpowiedzi nie było.
 Podszedł blisko do drzwi od sieni i nasłuchiwał, zdawało mu się, że gdzieś na dole usłyszał ciche kroki, ale nie był pewny, czy to nie złudzenie słuchowe wśród nocnej ciszy.
 — Pewnie sobie poszedł, — zauważyła Antonina.