Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/144

 Rozespany Anatol wrócił do łóżka i zgasił światło w pokoju, ale Antonina ani na klucz, ani na klamkę drzwi za nim nie zamknęła i po krótkiej chwili weszła do pokoju w szlafroku zarzuconym na koszulę i w pantoflach na bosych nogach. Zapaliła środkowe światło u sufitu i nie patrząc na Anatola mówiła nieśmiało:
 — Czy pozwoli mi pan przesiedzieć tu do świtu, ja się tam sama boję.
 Zdziwiony spojrzał na jej żałośliwą minę i zaproponował, aby się położyła na otomanie.
 — Niema sensu siedzieć przez całą noc, — dodał.
 Ale ona się na to nie zgodziła i usiadła w bujającym się fotelu, jak to lubiła po obiedzie o szarej godzinie.
 Od czasu do czasu obserwował ją z pod przymrużonych rzęs: miała oczy zamknięte i można było przypuszczać, że śpi. Anatol postanowił niezwłocznie zasnąć, ale światło raziło go w oczy i kręcił się z boku na bok.
 Antonina nieruchomo siedziała na fotelu z głową w tył odchyloną, opartą o poręcz.
 Nagle w kuchni coś zadzwoniło, jakby ktoś uderzył drewnianą łyżką o pusty rondel.
 Anatol otworzył oczy i spojrzał w czarną czeluść uchylonych drzwi od kuchni.