Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/156

Antonina miała jeszcze wygląd chorowity, choć w całej postaci znać było pewne uspokojenie. Zastał ją, jak ze służącą rozmawiała o bardzo interesującej ją widocznie kwestji, za co szewc, mieszkający w suterynie, pobił się ze swoją żoną.
 Anatol, sądząc, że poprzednia jej pretensja do niego za nieprzyjście na obiad już zdążyła wygasnąć, zapytał jej, czy niema czasem w mieszkaniu jakiegoś koszyka lub walizki do zapakowania rzeczy na parę dni, na wyjazd. Naturalnie na zapytanie odpowiedziała zapytaniem: »a bo co?«
 Powiedział jej, że na święta wybiera się do siostry na wieś.
 Spojrzała na niego od stóp do głów i zapytała ironicznie:
 — A cóż ja tu będę sama robiła?
 — Jakto co? — odburknął podrażnionym głosem. Przecież pieniądze ci zostawię, więc z głodu nie umrzesz.
 — Nie samym chlebem żyje człowiek, — odparła filozoficznie.
 To powiedzenie z powagą zawodowej filozofki w ustach prostej dziewczyny wywołało na usta Stefanowskiego ironiczny uśmiech.
 — Naturalnie, jeden się śmieje, a drugi płacze, — zauważyła z goryczą.
 To gadanie bez związku zaczynało go iry-