Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/45

szego. Wuj podszedł anielsko uśmiechnięty ku, stojącej za ladą w białym fartuchu z rękawami, pulchnej blondynce.
 Ona się zarumieniła, otarła w fartuch pospiesznie zatłuszczone ręce i uścisnęła prawicą wyciągniętą rękę wuja.
 »Wujo« zerknął na Anatola, jakie na nim dziewczyna zrobiła wrażenie, podkręcił sumiastego wąsa i zaczął z nią szeptem tajemniczą rozmowę.
 Po chwili, jakby przypomniawszy sobie, że nie jest sam, zwrócił się do Anatola:
 — Ah, pardon, mon chêr, j’ai oublié, je t’assure, j’ai oublié. Pani pozwoli, mój przyjaciel.
 Ona z uśmiechem skinęła głową na jego ukłon i dalej rozmawiali nie zwracając uwagi na obecnego.
 Wreszcie »wujo« obstalował szyneczki, tylko chudej, ćwierć funta.
 Panienka odważyła, przyczem Anatol zauważył, że szalka z szyneczką znacznie przeważyła tę, na której leżał gwicht ćwierćfuntowy i pożegnawszy się wyszli.
 Na zapytanie wuja, jak mu się jego flama podoba, odparł od niechcenia: »bajeczna«, pożegnali się i rozeszli.
 Deszcz nie padał.