Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/54

 Przewodnik rozmawiał szeptem z tą, która ich tu wpuściła, dziewczyną, która na koszuli owinęła głowę i ramiona wigoniową chustką. Widać przerwali jej sen. Wyglądała najwyżej na lat szesnaście.
 — Gdzie Olenia? — usłyszał pytanie drągala.
 — Na pokładzie flirtuje ze swoim Gleniem; słyszał odpowiedź dziewczyny.
 — Gdzie ja jestem, myślał, rozglądając się na wszystkie strony. Ta ładna dziewczyna, młodziutka, świeża, jędrna w koszuli i chustce, tam znów na pokładzie jakaś druga, Olenia, pewnie brunetka, wyższa, ale równie młodziutka, flirtująca z jakimś »swoim Gleniem«...
 Co to jest?
 Czyżby to był pływający lupanar?
 Niezwykłe warunki w jakich się znalazł zaczęły go tak zajmować, że powoli zapominał, że jest tu bezbronny wśród jakichś nieznajomych łotrów.
 Przynajmniej temu, który go tu sprowadził, nic dobrego z oczu nie patrzyło.
 Teraz w swej fantazji zaczął sobie przedstawiać »Olenię«.
 W ustach tego draba, to miłe i jakieś tkliwe spieszczenie kazało w niej oczekiwać jakiejś szczupłej, młodziutkiej dzieciny.
 Zaczynał już uczuwać jakieś współczucie