Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/66

coś obok niego; po omacku rozeznał śpiącą obok Stefkę. Widać użyczyła mu swego posłania.
 Pod wpływem jakiejś tkliwej wdzięczności, a może resztek w nim pokutującej gorączki, objął ją ramieniem i przytulił do siebie.
 Ona jak przez sen objęła go gołem, gładkiem ramieniem za szyję i twarz gorącą przycisnęła do jego policzka.
 Pocałowali się w usta...
 Cebula buchała od niej ostrą wonią.
 Przypomniał sobie, jak podziwiał jej łapczywość na ten specjał, jak zjadała całe główki cebuli, maczając ją tylko w soli.
 W tej chwili latarka elektryczna oświetliła wnętrze kajuty i weszły trzy pozostałe osoby całego towarzystwa.
 Anatol natychmiast z trudem zwlókł się z posłania, zarzucił na ramiona paltot i podszedł do wchodzących.
 — Przepraszam, żem wam swoim niedołęstwem narobił kłopotu, — przemówił do Mondrala.
 Zagabnięty zapewniał, że cała przyjemność po jego stronie.
 Zapalono świeczkę stojącą na stole.
 Olenia i Gleń usiedli ciasno jedno przy drugiem, widać zgoda ich była kompletną,