Ta strona została uwierzytelniona.
AKT II.
SCENA I.
Teresa (sama.)
Teresa.
Przybył nakoniec: godzin już kilka upływa
Jak w radości, bojaźni, niepewna, troskliwa,
Gdy każdy z nim rozmawia i wita ochoczy,
Ja ledwie nań niepewne śmiem podnosić oczy;
Pytaniami ciekawych ustawnie dręczony,
Nie dał i jednej chwili swojej ulubionej.
To serce trosków pełne, i w ustawnem drżeniu,
Wśród tylu przeszkód, po tak długiem niewidzeniu,
Co go ustawnie dręczy, co cierpi, co czuje,
Na łono przyjaciela wylać potrzebuje;
Dochowałam ci wszystkich uczuć moich święcie!
SCENA II.
TERESA, WALERY.
Walery (z uczuciem całując ręce Teresy.)
O! Boże co za radość, jak słodkie przyjęcie!
Teresa.
Jesteś z nami, twój widok troski me osładza,
I długiej niebytności tęsknotę nagradza.
