Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Łuk.pdf/160

 Wionęło zimne tchnienie zwiędniętego sadu, zgniła jesień miejska, znużony, smutny przeciąg mgły.
 Maryśka zapatrzyła się w mały kawałek ogrodu... Kiedyś księżyc tu świecił, dzwoniły liście, bronzowy cień głaskał trawy... Teraz widać było zaledwie tu i owdzie stalowy błysk wilgoci, wicher szarpał ciemności, chrypiąc piachem w rynnach...
 — Czy pani niedobrze, — spytał Ciąglewicz z jadalni.
 Nie słyszała tego pytania.
 Taki jest właśnie mój los, — myślało się Maryśce, stojącej na złość w otwartym oknie. Niech się zaziębię. — Taki, taki... Bez męża, z dzieckiem, na taki czas jechać w nieznany świat!...
 Ciąglewicz, nie otrzymując odpowiedzi, powstał cicho z za stołu.
 Obciągnąwszy stanowczo kamizelkę, stanął na progu sypialni: — Czy pani jest niedobrze?...
 — Ależ nie, nie — odpowiedziała, pociągając nosem. Z oczu płynęły jej łzy duże powolne, ach chyba tak nieszczęśliwe, tak czarne, jak ta noc...
 — Miałem był dostać papiery, — a tymczasem...
 Wszedł cicho w strugę zimnego przeciągu, który się wiązał przez pokoje. — Widzi pani nie trzeba, ach nie trzeba...
 Objął ją nagle szybko, czując pożądliwym jasnowidzeniem uścisku, gniecione słodko ramiona, piersi i żebra.
 — Co pan robi?! — Spokojnie wydobywała się z jego objęć. — Co pan robi?!
 Zaczął mówić, zachwiany, liczył jeszcze na te tak zwane „upite, nieprzytomne“ słowa...
 Leciały w głąb mieszkania z przeciągiem porywającym za sobą świstki, łachmanki z komody, wstążeczki... Jakaś otwarta książka w jadalnym zaczęła prędko przewracać kartkami, jakby ktoś niecierpliwie szukał w dużym słowniku.
 Wtem grzmotnęły drzwi przedpokoju.
 Ciąglewicz rozluźnił uścisk. Maryśka wyszła w smugę światła.
 — Pan mnie przecież nie kocha? — Więc poco pan to robi?
 — Pan mnie nie kocha, — mówiła gdy byli już w światłości, w jadalnym pokoju, — więc mnie pan obraża!...
 Czekał końca ze schyloną głową, układając rejteradę.