Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Łuk.pdf/279

 W pokoju, w jej nowym pokoju z alkową, kończyła coś urządzać pani Karowska...
 — Przyniosła pani „na szczęście“ chleb i cukier? Maryśka wydobyła z torebki kawałek chleba, cukru i położyła na stole.
 — Ale widok, — widok! Chcę koniecznie... — Zapomniała, czego koniecznie chce...
 — Widok stąd bardzo ładny, — odpowiedziała Karowska. — Nawet, bo ja wiem, z jakimś takim literackim zacięciem...
 Maryśka podeszła do okna.
 Można stąd było oglądać tor kolejowy, wrażający się w dal połyskiem szyn, podwórka jakiejś ochronki, łuk kolejowego mostu, z drugiego zaś okna ogromne żebra wielkiego kościółka Jezuitów i ogród.
 Właśnie nadjechał długi towarowy pociąg. Gęsta chmura pary przepełniła cały pokój, sycąc usta kwaśnym smakiem węgla.
 — Owszem, owszem, — krzyczała Maryśka, po przez huk mijających wagonów, do pani Karowskiej, wynurzonej z obłoków pary, niby tłusta foka z białej toni, — tu może być całkiem miło... Będzie mógł człowiek przynajmniej czuć, że jest jakiś ruch na świecie...
 — A cóż pani sądzisz? — Karowska dała zgodliwego klapsa poduszce.
 — Będzie człowiek siedział na miejscu, — Maryśka powoli zdejmowała kapelusz, — a inni, niech sobie jadą, dokąd chcą...