Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Łuk.pdf/343

 — Widział się pan z rodzicami?...
 — Nie.
 — Nie mówił pan z nimi?
 — Nie.
 — Co pan właściwie wyrabia?
 Stał na środku pokoju, zapatrzony w okno... Na torze szybowały lokomotywy, pod łukiem mostu chodzili przechodnie, jak zwykle. Jakże dawno rozmawiał z nią tu sam na sam... Jeszcze w zimie.
 — Co pan właściwie wyrabia?
 — Nic, — chcę odejść...
 — Dokąd pan chce iść?
 — Wszystko jedno...
 — Opuści pan rodziców?
 Wydął pogardliwie usta:— Opuszczę.
 — I nic pana tu więcej nie trzyma?...
 — Nic. — Nic...
 Zmrużyła oczy. Odgarnąwszy rękawy swego szarego szlafroczka, wyjęła z szafy drewniane pudełko, w którem kiedyś dostała od Zdzicha kandyzowane śliwki.
 — W takim razie, proszę pana, proszę to zabrać...
 Leżały tu równo poukładane listy Adolfa, przyciśnięte duńskim nożem.
 Nie przyjął.
 Po dłuższej chwili przystąpił do niej i złożył na jej kolanach zawiniątko. Było dość duże, zaś w stosunku do rozmiarów nadmiernie lekkie. Rozwinąwszy je, zobaczyła w woreczku z zielonego muślinu, jakby złote jabłka różnej wielkości.
 — Co to znaczy? — spytała przestraszona. — Co to za list? I jeszcze jakaś fotografja?... I te kule?...
 Istotnie, w zielonej siatce była fotografja Piłsudskiego i list...
 „Te kopuły, z chramu mego dzieciństwa, — pisał Adolf, — podobizna Wodza, — to wszystko, com uratował. Przyjm to razem w tej siatce, w której kiedyś wspólnie łapaliśmy motyle. Nie wyśmiewaj...
 Przestała czytać. — Adolfie!... Niech pan tu siada obok mnie... — Objęła go po bratersku przez ramię.
 Zaczął drżeć tak silnie, że słowa nie mógł przemówić. Aż żal się zrobiło Maryśce, że tak mała rzecz, tak wielkie