Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Łuk.pdf/67

 Feluś rozłożył ręce i z szaloną radością popatrzył na matkę. Zrozumiała, że myśli, iż to Zdzich siedzi przy biurku.
 Ciąglewicz odwrócił się, Feluś osłupiał i zbladł...
 Maryśka zmięszała się.
 Ciąglewicz wstał, ucałował jej ręce i wziął na ramię Felusia. Chłopiec wysunął niechętnie twarz z pod pocałunków obcego pana.
 — Ten skrypt — rzekł Ciąglewicz, aby przecież coś powiedzieć — ten skrypt Zdzicha nie jest skończony... I wogóle, proszę pani, jest tu wiele ciekawych notat, materjałów, projektów, które należałoby tylko wykończyć. Jaka szkoda...
 Nie wiedziała co odpowiedzieć.
 — Ewentualnie, gdyby pani miała jakiś kłopot, czy to z rozsegregowaniem tych papierów, czy z ich przechowaniem...
 Skinęła głową...
 Gdy tylko Ciąglewicz wyszedł, spytał Feluś, kto jest ten pan:
 — Jest to kolega i przyjaciel Zdzicha, pan Franciszek Ciąglewicz.
 Potem poszli myć ręce, — masz Felusiu takie brudne, popatrz tylko!..
 Myła mu te ręce malutkie, śliskie, pulchne... Mogłaby tak je myć bez końca, chlapiąc się w wodzie, pod tęczowym pryzmatem słońca, na ścianie fajansowej miednicy... Takby było najlepiej...
 Potem zjedli obiad we dwoje. Nastusi jak nie było, tak nie było.
 — Smakuje ci Felusiu?
 — Smakuje.
 Gdy przyniosła kompot, zaczął się łyżeczką uderzać po głowie, z radości mrużyć oczy, jak ona je mrużyła, gdy chciała ucieszyć Zdzicha...
 Po obiedzie, Feluś zasunął się w głąb krzesła i rzekł po długim namyśle: Teraz jest wszystko moje... — Moje i twoje...
 — Dlaczego?
 — Bo Zdzicha już niema. — Wiesz gdzie ja teraz będę spać?...
 — No gdzie?
 — Na łóżku Zdzicha...
 — Co ty mówisz?
 — A wiesz kto teraz będzie zegar nakręcać?