Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Lenora.djvu/125

gnał ją do kamieniołomów, żeby ją wpisać zaraz do Kasy Chorych. I wpisał, aby nie umierała darmo.
 Nie takie rzeczy widziała i słyszała tutaj Knote, nie to było korzyścią. Gdy weszły do mieszkania i już maszynę postawiły, a Knote drzwi otwarła do nyży, gdzie leżał ów Mieniewski... Lenora jak nie wrzaśnie!
 — Skąd go znasz?!
 — Ja go znam?
 — Skąd go znasz?
 — Wcale nie znam. Śmieje się, że go tak murarze urządzili.
 — Skąd wiesz, że murarze?
 — A bo kto?
 — Znałaś go?
 — Może znałam?
 — No, to znałaś? — Kolana ugięły się pod panią Knote. Wiadomo, że Lenora była szlaja. Ale kiedyż to się poznali ci dwoje? Syn leadera i taka oto dziewka? Chyba znali się dawniej? I nikt o tym nie wiedział?
 Do kłębka nowa nić....
 Rozstały się najgrzeczniej, — mieszkanko zamknąć i, długi mur huty minąwszy, z czymże podejść pod bramę dyrektorskiego domu? Siedem okien pierwszego piętra świeciło w złotym szeregu. Story pospuszczane. Trzy okna salon, dwa jadalnia.
 Na ów widok doznawała Knote zawsze uczucia wody w uszach.
 Przed samymi drzwiami napełniło panią Knote jeszcze większe uczucie modlitwy. Żyła przecie z tym człowiekiem, żonę jego i córkę masowała, ciało