Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Lenora.djvu/356

 — Na jutro wszystko będzie białe — zaśmiała się Lenorka.
 Obejrzeli samolot, Tadeusz wytłumaczył rozmaite szczegóły, gdzie i co, i jak mieści się w tej maszynie. Wyspinali się po małej drabince i zasiedli do środka.
 We dwoje!
 Tu dopiero od chrzęstu w kieszeni przypomniał się Tadeuszowi ów list.
 — Bierz ciastka — krzyknął Tadek przez ostry szum motoru — a ja zaraz przeczytam.
 Objął ją mocno przez pół, rękę sklepił od dołu na kochanej piersi, czytał, Lenora jadła, przełknąć wcale nie mogąc: w usta, w gardle paliło ją to ciastko jak niegaszone wapno...
 Pod bokiem i na piersi zelżały uściski Tadeusza.
 Czytał ogromnie pilnie.
 Patrzyła przed się, na rzadkie płatki śniegu, aż drżąca z przerażenia: pierwszy to raz od niepamiętnych czasów, od kiedy myślą mogła sięgnąć, stało się coś, że nie powiedzieć już nigdy, nie odrobić! Że rozpływał się od tego jej Tadek i znikał, i przepadał, choć teraz właśnie kochała go nad życie.
 Nie patrzył na nią: czytał.
 Nie przeszkadzało mu, że śnieg pada na papier i przesłania niektóre słowa czy litery. Czytał powoli drugą już z kolei stronicę sejmowego formatu, pisaną charakterem ważnym ustępów ojcowskiego pamiętnika.
 Litery wielkie, szczerbate, coraz spadały z linii i spłoziły się w dół; wysiłek ręki ojcowskiej wlókł je