Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/56

 Tadeusz wrzasnął: — Jaka kolacja? Taka. — I siadł na owej ławce przy kratach. Ukołysany żelaznym pośpiechem a wpatrzony wysoko między dziury wieży wyciągowej, gdzie spośród kół linowych, elektryczną lampą dosadnie oświetlonych, widać już było niebo i krople deszczu przez światło spadające.
 Nastała przerwa w pracy. Coś tam gdzieś nie odbili, czy wózków nie starczyło na dole, czy w porę nie podwieźli, albo z kwerszlagu nie zabrali, czy co? Szyb westchnął niebiesko-siną ciszą, która zleciała w dół, aż do żompienia.
 Duś przełknął kołeczkiem na tablicy, ponad kratami szybu, ilość wózków wydobytych, na ścianie zaś wypisał kredą pauzę w robocie.
 Teraz dopiero nie obcierając nawet potu usiadł blisko na ławce.
 Tadeusz objął go niespodzianie przez mokre, dymiące jeszcze plecy. — Pójdziemy na kolację, gdyż mam do pogadania z tobą.
 — O czym?
 — O różnych sprawach. Po pierwsze zaś, to wiesz. Że żyję z twoją siostrą — szepnął Tadeusz. Dech mu uniosło i łzy mało nie bryznęły z oczu.
 — No, to co?
 — No, to to. Więc mówię ci tu, jak do brata.
 Duś na to: — Każdy żyje z kim chce, a co ma brat do tego!
 Nie natrafili na żadną zgodę w swoich słowach. Nie starali się o to.
 Ale ich razem zatrzymało co innego: i młodość,