Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/70

 Broń Boże żadnych pytań.
 Supernak zaczął jak zawsze rozpoczynał: — — Niech będzie pochwalony.
 Coeur potrząsnął dłonią nad czołem, jak gdyby zganiał muchę uprzykrzoną. Potem zwrócił się nagle wraz z fotelem skórzanym i popatrzył w oczy Supernaka źrenicami. Ciepłymi i gęstymi jak upalony cukier.
 — No więc tak — zeznawał portier — teraz musi nastąpić zakłócenie porządku publicznego. Zakłócenie, wtedy zaś prowodyrów pod klucz. I wtedy wszystko można. Zakłócenie porządku publicznego z socjalistami i z komuną, oraz przy współudziale nowej wiary kapłana księdza Kani nastąpi na pogrzebie mojej żony?!...
 Pan dyrektor Coeur ruszył lekko ramieniem. Lekko, a takim jednym ruchem ramienia ileż tu mógł wyważyć, ile podnieść czy zburzyć?!
 — Więc można — spytał nie odwracając się do Supernaka — żeby już poszły te sprawy religijne?
 — Och, można, panie dyrektorze, och, już można!
 — Kiedy umarła wasza żona?
 — Jeszcze wcale — zeznał Supernak. — Teraz dopiero umrze.
 — No, jak to, jak to teraz?
 — Jak długo Kasa Chorych łożyła, to żona chorowała. Ale przecie już minęło tych piętnaście tygodni.
 — No więc cóż?
 — Więc to będzie w samą porę, jeśli trzeba...