Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/71

 — Co jej jest?
 — Suchoty, proszę łaski pana dyrektora. — Supernak rozpłakał się głośno i uroczyście.
 Coeur machnął ręką.
 Płacz ustał.
 Popatrzyli sobie w oczy dobrotliwie: taki ogromny zaszczyt.
 Coeur wstał, lecz nie mógł jeszcze dobrze utrzymać się z powodu potłuczonej nogi. Supernak podbiegł żwawo i podparł zaszczytną postać swą ręką jedyną.
 Gdybyż to mógł podtrzymać jeszcze drugą ręką. Lecz tylko chwiał się po niej pusty rękaw.
 Coeur wskazał na tacę z koniakiem.
 Wypili.
 Czoło Supernaka operliło się potem.
 Coeur wetknął portierowi cygaro do kieszeni surduta. Następnie zaś, jakby z postumentu ścierał kurz, tak wodził ciężką grubą dłonią po siwych włosach Supernaka.
 Portiera przygięło ku ziemi. Nie strach, ani też wdzięczność, lecz samo zrozumienie: w podobny sposób może tutaj dotykać kogoś, w całej Osadzie Górniczej, tylko prawdziwy człowiek.