Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/82

 Zakrzątnął się skwapliwie. Zasiadł pod oknem, przy stole. Odkorkował. Gdy piwo jęło chlupać z butelki, rozlał się po obliczu chorej błogi wyraz nadziei.
 Supernak nalał ’pełną szklankę, zapieniło się, wypił.
 Nalał drugą i wypił. Zapalił papierosa.
 — No, dajże mężu teraz piwa — powtórzyła Supernaczka z uśmiechem wiernym.
 Otworzył drugą butelkę, wychylił szklankę do dna, odstawił, podszedł blisko. Chora uniosła głowę i wyciągnęła usta do napitku.
 — Za dużo teraz wiesz — wyrzekł głośno Supernak.
 I zaraz, zaraz uderzył w skroń!
 Upadła na poduszki.
 Zwlókł pierzynę i bił spodem butelki po plecach.
 W płuca!!
 I znów bił i przydusił. I znów bił. Aż odstąpił.
 Leżała martwa.
 W uszach brzęczało portierowi. Zabrzęczy i przeminie. Baletniczka nad lampą w muzeju okopciła się od jednej strony. Świece zgorzały do połowy.
 Pogasił. Poukładał. Pozamykał. Zdmuchnął też lampę z zielonym kloszem i czekał przy poświacie księżyca.
 Znikąd żadnego głosu. Maszyny kopalniane tłukły równo powietrze, to znów z lokomotywy dalekich torów wyleciało dyszenie.
 I nic, choć jeszcze słuchał.
 Podszedł, po ciemku otworzył dużą szafę i spró-