Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/106

 Starzy, wybrani podoficerowie zaglądali w oczy kutym błyskiem oddania.
 Barcz miał niejasne przeświadczenie, że wierność ta krępować go będzie.
 Zresztą, bardziej od warty, wyganiały go z publicznych lokali sprawy domowe. Uważał, że do pewnego stopnia musi unikać ludzi. Bo jakże znieść te pełne oficerów przedstawienia dla dzieci?... Jakże znieść niebezpieczne, groźne swą naiwnością wzmianki w dziennikach o coraz to nowej premjerze „Pod laleczką“?
 Żal mu było żony i nic stanowczego nie umiał w tej sprawie polecić Przeniewskiemu.
 Zdezorjentowany margrabia zabiegał, starał się i „przyczyniał“.
 — Dziś — oświadczył któregoś dnia Barczowi — pod „naszym“ teatrzykiem czekały już dwa powozy. Może dojść do tego, że zczasem sznury pojazdów... Pani Jadzia... Kamea w świtce wołyńskiej. Nasza kamea — naprzeciw hrabianki Pesteczki.
 Mówił o znanej w salonach, uroczej melomance przezwanej Pesteczką, — hrabiance Bogulickiej.
 Barcz postanowił do jakiegoś czasu tamponować to wszystko...,
 Był w tym celu u matki.
 Kroczył dwadzieścia minut niecierpliwie w zwietrzałej głębi starego lustra. Znowu mu się pokłoniły spłoszone zdania matczyne o pracy Jadzi, o zasłużonej nagrodzie powodzenia.
 — Czy mama nie rozumie, że albo jej teatrzyk, — albo moje ministerstwo?...