Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/117

 Między siwe oddechy, które wiatr niecił z ludzi, z murów i z miejsca całego, wpadła kulawa gromadka metalicznych dźwięków.
 Hymn narodowy.
 — A cała sztuka, — sądził Barcz, krocząc ku Dąbrowie ciężkim, pysznie budowanym krokiem, — nie poddawać się truciznom pamięci.
 — Upiory, duchy... — Wracał ku nim żywy, stanowczy i świadomie niewdzięczny.
 Obaj generałowie szli bardzo szybko, tak, że się spotkali przy raporcie oko w oko i sam na sam, świty bowiem nie nadążyły.
 Dąbrowa meldował w myśl wojskowego obrzędu: — tylu a tylu takich, siakich, owakich.
 Słowa meldunku szczękały w zimnem powietrzu, jak chwyty bronią.
 Potem, wyszczerzonemi zębami:
 — Zaś co do więźniów, którzy tu teraz są... Są, — gniją...
 Na to Barcz z jowjalnym uśmiechem: — Zazdrościsz im?!
 Nie oglądając się już, pewien kroczącego za sobą posłuchu, przeszedł w tanecznych drobieniach hymnu przed bataljonami. Pokazywał im przywdziewane na wszystkie rewje, stylizowane w symbol rozkazu oblicze.
 Obszedłszy szeregi, wcielił się krótko lecz potulnie między reprezentację rządu.
 Ludowe ministerjalne „surduty“ stroniły od Barcza, raził je bowiem swą generalską łuną i rześkiem zdrowiem militarnem.