Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/128

najmłodsze pokolenie, które się przed krwawą ulewą wojny przechowało pod daszkiem kawiarnianym.
 — A co robi to pokolenie? — pytał Barcz, skrobiąc sobie łydki pod kołdrą.
 — Byle co.
 — A wasza pogoda współczesna?
 — Moja pogoda — w dwu słowach: Niema świństwa... Gdybyśmy sobie chcieli wzajem towarzyszyć w naszych niedolach moralnych, w naszych piekiełkach erotycznych, wszystkie smutne cnoty przemieniłyby się w wesołe zalety.
 Purpurową kołdrę podniosły kolana Barcza tak, że między rozmawiającymi utworzył się grzbiet atłasowego pasma, pikowanego w koła i w półksiężyce.
 — Nie tak będzie wyglądać, panie Rasiński, wasza „szalona radość z odzyskanego śmietnika“. Nie napiszesz pan teraz swojej pogody!
 — Ja nie napiszę?
 — Nie, — uciął krótko Barcz. — Widziałeś pan prasę po naszem otwarciu Muzeum?
 — Widziałem, — wczorajsza jeszcze gorsza.
 — Wczorajsza, dzisiejsza, jutrzejsza! Otóż nie czas na wasze obyczajowe przekomarzanki, mości Rasiński!
 Ostrym głosem, jakby się gruby śrut przesypywał wpoprzek zdań, określił pisarzowi krótko obecne położenie.
 Projektowany zamach Krywulta... Jeżeliby sie udał — wywoła zamęt w armji, w społeczeństwie, na którego ciele ani jedna jeszcze z głębokich ran niewoli...
 Dwa wierzchołki atłasowego pasma kołdry zapadły się, ścieląc znów równo połyskującą falę purpury.