Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/139

 — Co jest? Pan leci, jak warjat, — dyszał Kwaskiewicz. Spocone włosy lepiły mu się do czoła, jak to bywa na skroniach malowanych męczenników. — Więc, jakże to będzie, Rasiński, z temi drukami?
 — Za drogo pan chce.
 — A ile możecie dać?
 — Mniej, — o wiele mniej. Musisz pan mocno zerznąć procenty.
 Kwaskiewicz zrzynał. Po dwa, po pięć, czytając Rasińskiemu w oczach.
 — Niżej nie mogę.
 — Panie Kwaskiewicz, to, co powiem, zaszkodzi pewno mojej powieści, ale z dobrem skarbowem, — nie można, jak z własnym bebechem!
 — Każdy inny drukarz też zarobi.
 — Tak, ale ja nie wydaję swoich książek u innego drukarza.
 — No, to wstrzymamy pańską powieść.
 Rasiński zbladł.
 Tłusty nos Kwaskiewicza zachwiał się nagle w czarnych nawiasach uśmiechu, pośród których ciemniało wąskie kółeczko warg, rozciągane zwolna w brunatną szparę. Po długiej chwili wysypało się z niej: — Panie Rasiński, z zarobkiem, z pieniędzmi nie żartuje się. Uwaga... Z tem też się nigdy nie żartuje.
 Pisarz pożegnał go lekceważąco. W biurze czekała wizyta.
 — Ja jestem zawsze pierwszy, — trąbił mister Pietrzak, — za mną dopiero przychodzą inni. — Rasiński i bez tego wstępu rozumiał, co się obcym misjom na-