Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/161

 Dobyła z za stanika jakiś szeroki papier.
 — Niech pan przeczyta.
 — Tak zawsze, — niecierpliwił się Barcz, — wszędzie, wszędzie urzędowanie!
 List ten jednak!... Na grubym angielskim papierze pisał Krywult poufnie do intendenta Wilde w sprawie złota.
 — Ad złoto, ad złoto, — rżał Barcz. Przelatywał szybko rozporządzenia Krywulta, sadzone rosyjskim charakterem. Dyspozycje w sprawie nadania większych ilości rozmaitym partyjnym stowarzyszeniom, mafjom.
 — Pani Hanko, — wystrzelił radośnie, — przyczynia się pani... Czy Pyć to widział?
 — Nie.
 — Pani chciała, żebym ja tylko posiadał ten papier?
 — Nie mówiłam o tem Pyciowi, — to dzieciak.
 — Niesłusznie! Pyć jest wogóle poza wszelkim wiekiem. Nie potrzebowalibyśmy teraz babrać się w tych sprawach...
 Wyciągnął do niej ręce.
 — Nie mówiłam Pyciowi, bo od niego nie mogę nic dostać za te drogie środki, jakiemi zdobywa się taki papier!
 — Jeżeli chodzi o kredyty, to Pyć...
 — Zrozum pan nareszcie, że nie chodzi nawet o pieniądze! Tu jedynie jakiś wielki interes, à la zabytki... Nato, abyś pan posiadał ten papier, — kogoś też musiano przedtem posiadać!
 Policzki Barcza oblała gorąca czerwień, czarne basy żył napięły się od czoła aż po gardło. — Prostytucja!!!