Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/163

szuli wyszukał czarną pręgę uderzenia i ucałował wzdłuż, raz za razem, przez piersi.
 Odsunęła go.
 — Wiedziałam, że pan przyjdzie. No, bo wkońcu nie zwrócił mi pan listu Krywulta. Mogę przypuszczać zatem, że „ofiara“ moja została przyjęta.
 Nie chciał o „tem“ mówić.
 — O tak, przetrącić komuś kości a potem nie chcieć o tem mówić, — cóż łatwiejszego! — „Właśnie“ wróciła do zabytków, kombinacyj, — Rasińskiego.
 Barcz, półleżąc u jej nóg, przeczył głową.
 — Żadnych zabytków, żadnego Rasińskiego, żadnych wywiadów. Nie będzie pani w tej służbie i basta!
 — Skoro chcę i dla idei!?..
 — Jeżeli jeszcze pani zacznie ze mną mówić o ideach —
 W ciągu kilku następnych wizyt starała mu się udowodnić, że nią nikt nie może rozporządzać...
 Aż nareszcie pewnego wieczora, gdy nudził i nastawał, w kleszcze jakiejś urojonej „świętości“ chcąc ją zamknąć, — opowiedziała mu wszystko o Wildem. Wszystko, wszystko, — wszystko...
 Barcz rzucił się na nią. I kiedy schowani w ciemnościach pokoju drżeli oboje, pytał:
 — Mów do końca. Mów! Będziemy razem przebierać w tem świństwie. W zgniłych radościach, — czarnych skarbach...
 Widywali się coraz częściej. Pryskały wszystkie pozory i maski. Upajali się brutalną swobodą zupełnej prawdy.
 Drwęska opowiadała mu o psie, gdy miała lat dzie-