Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/172

 Skandal niebywałych rozmiarów... Barcz, widział, zda się jak wielka jego droga utknęła bezsilnie w perfumowanych kudełkach przy zbiegu wonnych ud.
 — Warjatka! — zdążył jeszcze raz warknąć, rzucając rewolwer pod kołdrę.
 W tej właśnie chwili klucz niby ciężka litera wypadł z drzwi na podłogę. W zamku zapiszczały wytrychy, — w ramach wejścia ukazała się gęsta kupa oficerów.
 — Czołem, moi panowie, — zaczął Barcz, — czemuż przypisać —
 Nie dokończył.
 Obwieszeni granatami, w rękach trzymali rewolwery. Jeden z nich bezczelnie przyzywał palcem.
 — Pan generał pozwoli z nami, — wyciągnął nareszcie głos ze stłoczonej gromady, — powitać nową władzę!
 — Bez butów!? — Nie zdążył był bowiem ich jeszcze wciągnąć.
 Wszyscy razem spojrzeli na niebieskie „noski“, dosztukowane do czarnych skarpetek generała.
 — Na buty będzie czas w samochodzie, — stwierdził przywódca napastników.
 Barcz opanował się. Liczył teraz, że dzięki drobnym szczegółom zyska jeszcze na czasie.
 — Ja ich niósł nie będę, — ogłosił.
 — No to musi ktoś zabrać.
 Przywódca odwrócił się ku swym podkomendnym:
 — Wołać portjera!
 — Nie, panowie, — zasępił się Barcz, — nie ma