Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/211

armję szprycuje się jeszcze życiorysem Barcza. Życiorysem, — powiedzeniami. Już mi ich nawet brak! Może pani sobie coś przypomina?
 — Ho, — ho, — ho, — zaśmiała się Jadzia długim przeciągiem westchnienia.
 Z drzwi wysypała się gromada spoconych uczestników sesji.
 Pyć zatrzymał się przed młodą Barczową.
 — Widziała pani? Teraz ich wszędzie mamy, tych gości, w całej Polsce. Wszędzie siedzą i kupują. Ślicznie pani w tym mundurze. Czy to misja bez różnicy płci, — pytał Pietrzaka, — nosi takie?
 — O tak, wszędzie takie same. Na cały szwiat.
 Pietrzak zaczął raz jeszcze opowiadać o tych olbrzymich żelazno-betonowych domach miłosierdzia, które dziś wznoszą się w każdej części świata.
 — A na pani Jadzi, — kończył, — mundur też nie do parady. Szopka już gotowa, można spróbować na froncie?...
 — Niemożliwe, — przeciął Pyć. — Front na to nie pozwala, — mróz, walki, gdzieżby teraz!
 Pietrzak obruszył się, Jadzia zaś, jakby nie pamiętając, że pełno tu wszędzie obcych ludzi:
 — Panie złoty, ja chcę i muszę wyjechać z Warszawy. Tyle pracowaliśmy, wszystko przygotowane —
 Utknęła oczyma w ciemnych chmurach, wiszących nad balkonami Wielkiej Opery.
 — Pani nie rozumie, co to jest dzisiaj front. Tyfus plamisty, epidemje. Za duża odpowiedzialność.