Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/212

 — Wobec kogo?
 — No jakto, — rzucił się Pyć, — choćby wobec generała.
 — Żadnej, — przerwała Jadzia.
 Major pełgał spojrzeniami między nią a Pietrzakiem.
 — Pani powinna trzymać się redemptorystów, umowy, kontraktu, — zachęcał.
 — W takim razie, — Jadzia powstała, — nie chcę już od was niczego. Przysyłajcie mi przynajmniej te stare gazety dla mojej fabryczki. To przecież można, — nie? To już chyba nikomu nie zaszkodzi?
 Rasiński upewniał, że zlecenie to było wydane. Nie słuchając, ruszyła naprzód w stronę kancelarji, gdzie pracował Fedkowski.
 Nie było go.
 Przyjęła pretensję jego podręczna buchalterka, pani Krzepiecka.
 — O, reklamacja. — Zadzwoniwszy wszystkiemi brelokami, rozmieszczonemi w różnych miejscach opiętej postaci, przytuliła połyskliwą twarz do glansowanych kartek konta. Wetknąwszy wreszcie mały palec w średnie miejsce rubryki:
 — Zanotowane, — data, — wykonane, data, — w ekspedycji!
 Jadzia chciała dotrzeć do pierwszego źródła. Teraz, gdy niespodzianie zawalił się jej „front“...
 — To bardzo ważne, — mówiła po drodze do ekspedycji, — bo to się tyczy fabrykacji, — której oddamy się teraz niepodzielnie.
 Przez stoły kaprali, wypłaty podoficerów, dotarli