Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/213

nareszcie do tego małego, brudnego, zarośniętego szeregowca, który pośród spiętrzonych urwisk papieru, otoczony złowonną aureolą rządowego chleba, układał zużyte i pokrajane gazety.
 — Mój panie, — prosiła Jadzia, opierając żołnierzowi rękę na ramieniu.
 — Proszę pani generałowej, — szczebiotała Krzepiecka — zawsze się pani generałowej wysyła i nadal wysyłać się będzie. — Rozkładała przed gośćmi pocięte, łatane pustką dzienniki.
 — To wszystko, — rzekła Jadzia.
 Nagle głosem, cieniutkie wiry płaczu rzucającym: — To wszystko, co ja chcę... Nic więcej...
 — Wynoś się pan, — uprzedził żołnierza Rasiński.
 Krzepiecka, żołnierz, jakaś obsługaczka prysnęli za drzwi.
 Jadzia stała naprzeciw Pycia, Rasińskiego, Pietrzaka, krzycząc:
 — To wszystko! Wszystko!
 Pyć i Rasiński odskoczyli wtył. Pietrzak, wpatrzony w Jadzię, sączył z rozchylonych ust wysokie, piskliwe uśmieszki.
 — Rasiński, syp na górę, — poradził Pyć, — ja tu sam...
 Pyć poszedł z nimi do cukierni, razem smarkał. Prawie że się razem popłakał. Wynikła z tej narady wspólna Pietrzaka i Pycia nad Jadzią opieka.
 Tak dalece, że gdy Pyć miał już odchodzić, uścisnęli się za ręce, — w „imię człowieka“.
 — W imię tych wszystkich domów betonowego