Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/28

krótkich parę kroków przez miasto i oto już krzesełko i pióro, i nożyczki, i oto z sepleniących płacht obcego dziennika ciułasz dla swych czytelników sensację.
 Znużony odłożył pióro i słuchał.
 Redakcja trzęsła się od potężnych uderzeń maszyny rotacyjnej. Jej głos równomierny, niby tętno gęstej krwi, bił we wszystkie piętra, huczał w ścianach, zdawał się pulsować w jubileuszowych fotografjach wszystkich leaderów partyjnych, zapatrzonych retuszowanemi oczyma w lepszą przyszłość.
 Nagle szarpnęły się drzwi, tupot przeleciał korytarzem.
 — Cóż ty idjoto piszesz — wołał znajomy głos — rewolucję mamy, Polska nastała, a ten idjota pisze!
 Rasiński zerwał się na równe nogi.
 W drzwiach stał Jabłoński.
 — Gdzie rewolucja?...
 — Tu, na ulicy, już!! Posłowie obejmują koszary, psy latają po mieście z verdienstkreuzami pod ogonem, pułkownicy austrjaccy płaczą, zaraz będzie zmiana odwachu!
 Głos dyrektora stawał się coraz potężniejszy.
 Rasiński patrzył na Jabłońskiego badawczo.
 Dyrektor banku stał tu, w drzwiach ludowego pisma, odziany w granatowe zamożne palto, z iskrami czystości na szpicach drogiego obuwia. Gęba mu się darła, żółty rozdział, przez środek głowy wytyczony, podrywał się nieomal do lotu.
 — Czego chcecie, dyrektorze, ode mnie? — krzyknął Rasiński.