Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/297

 Łaskotał Fedkowskiego w szyję: — No, co tam u was, dobrze nawet — ale nieprawidłowo?...
 — Nieprawidłowo — jęknął Fedkowski.
 — Tak, tak, to — to — to, chłopcze...
 — Ja, stary buchalter, drobiazgi chyba jakieś tylko...
 — No, to dawać drobiazgi! — zapiszczał Wilde.
 — Nieprawidłowo, — płakał na zużyty mundur Fedkowski, — że sierżant-szef żołd ukradł przy wypłacie. A śledztwo zaczęli robić dopiero —
 Wilde przeczył niechętnie.
 — Nieprawidłowo, że paki, skrzynie z tych aparatów, na opał wzięli. Nieprawidłowo, że maszynistki, zamiast o dziewiątej, przychodzą... Nieprawidłowo, że korespondenci wojenni dokumentów nie zwracają. Pan generał też raczył mieć od nas marszrutę i nie zwrócił.
 — Głupiś — trzasnął go Wilde po ramieniu.
 — Nieprawidłowo, że pani Drwęska marszrutę miała kilka razy, z ustnego rozkazu generała Barcza.
 Wilde rzucił się naprzód, wbijając paznogcie w watowane ramiona oficera.
 — Ile razy?!
 — Z pięć.
 — No jeszcze, Fedkowski, ty myśl, koniecznie myśl. No jeszcze?...
 — Dwóch poznańczyków uciekło. Drukarzowi w drukarni, jak majstrowie płacą, a nie jest majstrem. „Gwiazdkę“ żołnierzom wyprawili za to, co drukarnia od Ligi Kobiet zrobiła.
 — Ty bałwan jesteś, Fedkowski.