Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/303

 Kiedy?... Jak?...
 On, który miał tak niezawodną pamięć, które budżety swoje pamiętał do ostatniej cyfry, który każdego żołnierza, raz widzianego, znał nietylko z twarzy, lecz z nazwiska... Ależ tak, — kiedyś, na samym początku, w hotelu, podczas rozmowy z Hanką dawał jakieś marszruty.
 Nagle, całe jestestwo Barcza jakby ociekło krwią dla tej kobiety, której tyle zawdzięczał szczęścia i tyle upadku.
 A druga sprawa, idjotyczna, odpadkami papieru żywiąca teatr marjonetek. „Pod laleczką“.
 „Generał Barcz“, — już szło to przez niego oschłym ściegiem dziennikarskiej kroniki, — „który jedną ręką wspomagając liczne przedsiębiorstwa swej żony, drugą nie szczędził pomocy przyjaciółce“ —
 Pyć, Pyć, Pyć! — Wytelefonował majora co prędzej.
 — Uważam pana za wyjątkowego chłopca.
 — Pan generał bardzo łaskaw.
 — Milczeć, Pyć!
 Major cofnął się lekko ku drzwiom.
 — Pyć?
 — Tak jest, panie generale.
 — Co tam było u Rasińskiego? Jak to przeszło? Coście znaleźli?
 — Nic nie było, — wzruszył major chudemi ramionami. — Jak już meldowałem, wszystko normalnie. I powiedziałem Rasińskiemu, żeby wała z siebie nie dał robić.
 — Więc nic nie wiecie, wielki wywiadowco! —