Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/304

Prażąc białym z wysilenia wzrokiem mętne źrenice Pycia, opowiedział całe zdarzenie.
 — Zarzuty Krywulta, pan rozumie?... Śledztwo musi być prowadzone do końca. Sam kazałem i nastaję na to. Ale zarzuty te? Co pan wiesz o tem?
 Pyć słyszał „o tem“ pierwszy raz. Zaskoczyło go niespodzianie. — Co ja wiem o tej rzeczy? — odpowiadał spokojnie, rachując tymczasem...
 Oto sam los przynosił mu cugle wodzów. Przez krótki błysk chwili było coś w płynnem spojrzeniu Pycia na Barcza skierowanem, z tych lśnień zgłuszonych i zachłannych, jakiemi dotąd zwykł obejmować tylko Wildego, Krywulta czy Dąbrowę.
 — Wiem o tem, — snuł powoli, — że to rzecz istotnie dość drastyczna, nie weszła jeszcze na N. W. T. S. Wiedzą o niej generałowie, ale forum rzeczoznawców...
 — Pan wolałby, żeby już i rzeczoznawcy wiedzieli?!
 — Panie generale. Rzecz z jednej strony tyczy pana. Z drugiej obchodzi panią Drwęską.
 — No?...
 — Pani Drwęska doskonale sobie sama poradzi.
 — Przypuśćmy.
 — I znów, — poddawał skromnie Pyć, — rzecz tak samo tyczy pana generała, jak jego żony, ewentualnie można powiedzieć byłej, — która...
 — Która co? — wrzasnął Barcz.
 — Która w pewnym stopniu, ze względu na pewne powikłania...