Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/306

 — Jak pan śmiałeś wciągać Jadzię?! — rzucił się Barcz w samochodzie, gdy wyjechali na miasto.
 — Co? — przerwał Pyć.
 A tyle było zimnej stanowczości w tem pytaniu, że generał nie nastawał, rzuciwszy tylko przez zęby: — Bezczelność.
 Auto zostawili daleko i szli do willi piechotą. Barcz ulokował Pycia na dole, w hallu. Skoczył na górę sam.
 Wyjaśnił Hance w kilku słowach: — Marszruty. Jeżeli możesz sobie przypomnieć?
 Zasypała go słowami: — Tu zaczekaj. Zobaczysz. To łotry!
 Chwytała rozrzucone po sypialni części stroju. — Zresztą, zostanę w płaszczu.
 — Nie pozwalam, — irytował się, upokorzony.
 — Co to znaczy, nie pozwalam? Nie wchodzisz tu wcale w rachubę. Powiem, że to Dąbrowa dziś wieczorem u mnie, na herbacie wygadał się. Idę do nich i basta. Dwa kroki ode mnie! Nie bój się, ja też mam z nimi porachunki! Całe Przedmurze im rozbiję. — Objęła rozpaloną głowę Barcza. Zda się gorący przeciąg olbrzymiej jakiejś przestrzeni smagał twarz Hanki. — Tej sprawy nie będzie za dwie godziny, Stachu, — nie będzie raz na zawsze!!
 Patrzył, jak w szarej zarzutce, niby ćma, miota się wśród ścian. Nagłe, już gotowa do drogi, stanęła pośrodku sypialni.
 — Byłabym browninga zapomniała!
 — Zostaw!
 Wzruszywszy ramionami, ukryła niklowy drobiazg