Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/308

 — Gdzie browningiem? Co browningiem? — piał, rozpoznając Drwęską.
 — Idjota jest pański służący, generale, pokazałam mu flakonik, — kłamała swobodnie.
 Gdy znaleźli się w przedsionku: — No prowadź, Wilde, prowadź.
 — Dokąd? — Intendent nie był ubrany. Miał na sobie tylko płaszcz, przez poły którego przeświecała bielizna.
 — Prowadź natychmiast do Krywulta.
 — Śpi.
 — No to pan go zbudzi!
 — Za nic. Nie lepiej, pani Hanko, ze mną przeczekać do rana?...
 Wykonała nieokreślony ruch całem ciałem, który zmieszał Wildego. Szli wolno schodami na górę.
 — Ja muszę wiedzieć, poco pani idzie do Krywulta?
 — Żaden sekret, będzie pan przytem.
 — A jabym wolał, — chrupał Wilde, — żeby to był sekret. Naprzód, żeby mnie nie było — i sekret z Krywultem... A potem, żeby Krywulta nie było i sekret ze mną... Więc poco?
 — Interesy — zasyczała tuż przed drzwiami. — Interesy, — od Bogulickiego!
 — Kto tu? — jęknęły głębie posłania, nad którem pochylony sączył Wilde swój cienki szept między poduszki. — Dobrze, dobrze, ach, Wilde, ty mój rozumny, bardzo miło. Tylko kimono prędzej, — to złote, — do damy wezmę złote.