Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/314

 — Dlaczego?
 — Lepiej, bo biuro Rasińskiego istotnie pobierało jakąś opłatę od żony pana generała za te gazety. A gorzej, bo opłata była znacznie niższa od panującej na rynku... To wszystko wogóle sprowadza się do fenigów, ale bądź co bądź, ta niższa opłata figuruje w księgach.
 Barcz uśmiechnął się i patrzył badawczo, czy Pyć, jak przystało na podwładnego, podchwytuje uśmiech?
 Owszem, — Pyć uśmiechy podchwytywał, snuł je posłusznie i w miarę.
 Zapadło kłopotliwe milczenie. Generał uważał, że należy działać jak najśpieszniej. Inicjatywa powinnaby wyrywać się poprostu z wszystkich słów i myśli majora! Tymczasem Pyć nie okazywał inicjatywy żadnej, pozwalał nawet, by go zwierzchnik do niej pobudzał...
 — Więc — zaczął Barcz i przerwał.
 — Więc?... — zapytał po długiej chwili Pyć.
 — Więc bądź pan gotów, dziś popołudniu jedziemy razem do Erneścina!
 — Czy pan generał nie uważa, że właśnie teraz byłoby to niewłaściwe?
 — Nie uważam.
 — Jeżeli można zapytać — poco my tam pojedziemy?
 Barcz sam nie wiedział, poco właściwie. Czuł, że musi tam być, że musi idjotycznemu swemu nieszczęściu, — tym „laleczkom“ drogę zabiegającym, — spojrzeć w oczy odrazu...
 — Poco? No, Pyć, darujesz pan, ale nie jestem