Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/336

nym“ kitlom — żeby mi bez ogródek powiedziano wszystko.
 Dwie pary złotych okularów schyliły się rozumnie.
 Dla uprzystępnienia rzeczy zamienili generałowi dany wypadek na działanie miotaczów ognia. Różnicę zdołano szybko odcedzić i wypadek utrzymał się na wyżynie porównania.
 — Jeżeli pan generał życzy sobie —
 O tak, naturalnie, chciał koniecznie odwiedzić chorą!
 Idąc po schodach, uświadamiał sobie, że nie sprawia mu to wszystko zbytniej dywersji. Z czasu objazdów frontu i krzepienia rannych znał tak dobrze te samarytańskie spacery przez pokostowane korytarze, zawsze w towarzystwie takich kitlów.
 Dopiero, gdy w uchylonych drzwiach odnośnego pokoju nie głowę oficera zobaczył na poduszkach, lecz podobny do wysoko ubitej śmietany turban bandażów, — zatrzymał się w półkroku.
 Doktorzy chcieli iść usłużnie naprzód. Powstrzymał ich rękawiczką.
 Drżał ze strachu, drepcząc po linoleum podłogi. Nakoniec zacisnął klamkę i cofnął się.
 Lekarze z obu stron przystanęli, tłumacząc znów rodzaje i stopnie oparzenia.
 Słuchał, szalonemu ulegając złudzeniu: Jakgdyby to on sam, przemieniony w białe kitle, tłumaczył obcej, obojętnej lalce generalskiej, stopniowaną parzącem cierpieniem teorję dalekich, śliskich, prostych ram.
 Nie wrócił już dziś do pracy.
 Pojechał do domu.