Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/342

A skutki tego w prasie już są. Już idzie atak, narazie bez mego nazwiska, ale już idzie!
 Miał wycinki w portfelu i we wszystkich kieszeniach munduru.
 Drwęska podała mu kieliszek wermutu.
 — Zabrali mi wszystkie książki, konta, bez spisu, — ten gudłaj Fedkowski —
 — Bez spisu? — Hanka podniosła się na łóżku.
 — N. W. T. S. wszystko „na wiarę“ robi. Krywult, Wilde, Dąbrowa, — hipopotam, rekin i młockarnia. I rzeczoznawca Kwaskiewicz! Wstrętny Shylok, który teraz, w oczekiwaniu skandalu, puszcza nagwałt moją, tak długo mrożoną powieść... Mój biedny funt żywego mięsa. A podpisuje to wszystko nasza gwiazda — generał Barcz!
 Drwęska nie słuchała już. Skargi nie należały do rzeczy. Do rzeczy należało, że N. W. T. S. księgi bez spisu wziął, zatem, że możnaby poprostu jedną z nich „zgubić“, a nie stronice wydzierać.
 Jedną księgę, — lub dwie? W sprawie marszrut, — a także papieru Jadwigi!
 Hanka koniecznie pragnęła ratować cześć biednej żony generała Barcza.
 Spróbowała porozumieć się z Wildem.
 Pośpieszył, przybiegł, przybył, skromnie przygrzał wąski kąt taburetu, — lecz powiedzieć? Rude kropki jego maleńkich oczu nic nie pamiętały.
 Tak samo do żadnego ładu nie mogła dojść z Kwaskiewiczem.
 Wydawca nie spodziewał się, że jego tyloletnia akcja