Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/353

 Pochylone nad cyframi głowy Pycia i Wildego, jakgdyby przeglądnąć się usiłowały w gładziźnie kartek.
 Nagle twarz majora okryła się bladością. — Ratować, koniecznie ratować, — krzyknął.
 — Kogo?... — roztarł ciężko Krywult grozę milczenia.
 — Jakto, kogo? Honor oficera! Honor oficera, — piszczał Pyć. Bo jeżeli, choćby tylko my wiemy to, co po przejrzeniu tej księgi wiemy? Wszystko trzeba zrobić, aby dać możność wyjaśnień. Tem bardziej, że główny świadek w tej sprawie —
 — Co główny świadek? — urwał Dąbrowa.
 — Stan pani generałowej Barczowej — bzykał Pyć — pogarsza się tak dalece, że zachodzi obawa życia. Musimy więc działać szybko, aby oskarżony, o ile jest niewinny, mógł bronić się, póki żyją świadkowie. O ile jest winny... Abyśmy odrazu wiedzieli —
 — W każdym razie aresztować! — wrzasnął Dąbrowa.
 Cały N. W. T. S. skoczył na nogi. Czyściutko zabłysły pod nim politurowane siedzenia opuszczonych krzeseł.
 — Aresztować — przyświadczył Pyć.
 — Rasińskiego?... — stwierdził Dąbrowa.
 — Rasińskiego!
 — No i armjaż to, armja — bolał Krywult w powszechnym hałasie.
 Już przy wyjściu odwrócił się, pociągnięty nagle przez majora za bluzę.
 — Jedna chwila, panie generale.