Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/379

 Powolne kroki przerwały mu tę pracę. Chód zbliżał się leniwie, miarowo.
 Fala nagłego przerażenia ogarnęła Pycia.
 — Kto tu?!? — Jakby nie co innego, tylko sama pustka, sama nicość tych szarych ścian tętniła krokiem świadomym...
 — Kto?!? — wrzasnął na całe gardło.
 We drzwiach stała przepisowa pała żandarmska, czerwoną wargą kłapiąca regulaminowo w cieniu daszka: — Panie majorze, podoficer inspekcyjny.
 — Przechodź pan dalej, — tu się urzęduje. — Pyć uporządkował szybko papiery i poszedł zameldować się z całym tym pasztetem Barczowi.
 Nikogo tam już w kancelarji nie było. Lustra tylko ćmiły bladem odbiciem ulicy. Dopiero na dole, w inspekcji, dowiedział się major, że generał wyszedł „tu zaraz“, znajduje się u generała Jabłońskiego, w sądzie.
 Gmach sądu spał już głęboko. Na dole trzeszczały warty po piachu korytarzy, klatka schodowa była pusta. Przed kompleksem biur Jabłońskiego siedziało kilku żandarmów w pełnym rynsztunku polowym.
 Z rąk do rąk ciskali sobie duży kawał razowca.
 W poczekalniach i aneksach Prokuratury obstąpiły Pycia wszystkie, jak ich nazywał, sądowe „dependenty i zwisaki“.
 Przynosił im zazwyczaj wszystkie plotki.
 — Co słychać, majorze, — co słychać?
 — Dziś nic, dziś nic. A u was?
 Wskazali tajemniczo ku drzwiom, na których dosta-