Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/388

tego? — Odprawił ordynansa. — Z pewną ostentacją zdejmował mundur, przepinał spinki, odkręcał wodę. — Gorący tusz japoński!
 — No więc już jest wszędzie w gazetach — westchnął Pyć — aresztowanie Rasińskiego. Prasa się zwija.
 Barcz chodził nago po pokoju, gadał, zadowolony, iż choć ktobądź widzi te jego łydy, tors, lędźwia, ramiona krzepkie, — które nie ugną się znów „tak odrazu“.
 Gdy wykąpali się i odziali, wróciło pokutne skupienie. Zwłaszcza po nagłem przybyciu Przeniewskiego z wiadomością, — że starzy podoficerowie czekają przy bramie. Oczywiście, nie jest to żadna delegacja, raczej wizyta, — jedna z tych wielu „zaufanych wizyt od tyłu“, — czarnem wejściem.
 Barcz zmieszał się.
 — Ależ panie, — niecierpliwił się Pyć. I do napachnionego ucha Przeniewskiego wyskrzeczał półgłosem o śmierci Jadzi.
 Oczy margrabiego zasnuła pistacjowa zieleń boleści.
 Barcz rozstrzygnął krótko: — Już wiedzą widocznie, — kondolencja. — Przyjąć!
 — Ci starzy wyjadacze — pocieszał generała Pyć, — zawsze wszystko wiedzą.
 Generał obciągnął bluzę i, zapatrzony w czarne gałęzie kasztanów, — czekał.
 Po chwili dał się słyszeć ciężki tupot, jakby ktoś kamienie gubił po stopniach.
 W otwartych drzwiach ukazało się wyprasowane ra-