Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/41

 — Komu? — krzyknęli razem senatorowie.
 — Narodowi.
 — A jeżeli naród narazie nie gotów?
 Dąbrowa rozłożył ręce beznadziejnie. — To narazie wodzowi. Poprostu mnie! Bez jakiejś obroży, moi panowie, daleko nie pociągniemy.
 Rozpoczęli przychylną dyskusję, którą Dąbrowa ożywił, bo kazał podać jeść.
 Kapusta z kiełbasą, — jak Piotr Wielki.
 Żeby zaś wielkość mogła się przykładnie poufalić z dobrocią, przypomniał służącemu o kolacji dla porucznika, co tam w poczekalni siedzi.
 Rasiński wziął się ze szczerą ochotą do kiełbasy i kapusty, przesianej tu i owdzie skrawkiem słoniny.
 Jadł, jak cham po ciężkiej robocie, nadcinając scyzorykiem chleb w poręczne do przełknięcia klinki. Grubą skórę kiełbasy z trzaskiem rzucał do kosza na złość wszystkim pinczerom austrjackim, które tu tyle lat po wszystkich kątach paskudziły.
 Do pokoju wszedł Pyć.
 — Tyś słyszał, co oni tam gadają? — wyciągał szyję z obszernego kołnierza munduru.
 — A co? — Jem kolację.
 Pyć usiadł na fotelu, podkurczył nogi, ręce schował pod pachy. Z głową pochyloną na ramieniu zastygł, zakrzepł, niby przydrożna kupka błota.
 — Toś nie słyszał?!
 — Nie podsłuchuję.
 — A ja owszem. Te durne Austrjaki nie były wcale takie durne. One ci miały w gabinecie szefa