Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/412

 — Pan przypuszcza — mówił Barcz, gdy drzwi się za matką zamknęły, — że wszystko to zbiegło się samo?
 — Nie myślałem o tem specjalnie, panie generale. Ale tak przypuszczam.
 — Że nasza wola, Pyć, choćby tylko podświadomie? Rozumiesz pan, — nieobliczalne radjacje. Że te radjacje nie współdziałały?...
 Chlapali po stole kartami, zabierając machinalnie lewy. Poczem każdy zosobna notował kredą na suknie.
 — Bo to, panie generale, z temi nieobliczalnemi radjacjami, przechodziłoby naszą inteligencję, a zatem i odpowiedzialność. Toby nawet inteligencję pana generała przechodziło...
 — Coby przechodziło?!
 — No, — mlasnął Pyć, — to wszystko, co w tym „związku“ zaszło.
 — Związku?
 — W zbiegu okoliczności, jeśli pan generał woli.
 — Więc w takim razie, — może świadomie dążyliśmy, żeby...
 — Gdyby świadomie, — to chyba nie dążylibyśmy, generale, — uśmiechnął się Pyć ostrożnie.
 — Więc jak?...
 — Ja wcale nie myślę nad tem.
 — No to pan myśl! — tupnął Barcz. Złożył karty i wpatrzył się w twarz Pycia. Widział ją przed sobą spokojną, zasłuchaną w szum drzew i głosy liści uwiędłych, które wałęsały się za oknem. Po chwili oczy majora przymknęły się. Wąskie wargi rozwarł słaby