Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/421

zwykle, bijąc rakietą w kolano, wróciła na swe miejsce, jak zwykle zaczęto nową partję. Gdy wtem!...
 Drwęska usiadła na ziemi. Podbiegli do niej ze wszystkich stron.
 — Niedobrze mi — niedobrze!! — Czepiała się ręką o rękę, sina z bólu.
 Pierwszy Krywult pochylił się nad nią, wrzeszcząc na cały ogród: — Obmorok, — zemdlenie.
 Barcz odepchnął wszystkie okolicznościowe ratunki. Przeprowadził Hankę do swego samochodu.
 — Nic ważnego, głupstwo, — kłaniała się przyjaciołom na odjezdne.
 — Nie mów tak, ładne głupstwo, rymnąć na środku placu, — otrząsał się Barcz. — Zaraz będziemy u mnie, matka nam da herbaty.
 Nasycone ciemnem lśnieniem dnia sufity stanisławowskiej landary, jakby się jeszcze niżej sklepiały.
 Hanka dopiero teraz zaczęła wić się w torsjach. Nie mogli usunąć matki.
 — Bo forsujecie się, szalejecie, nigdym za tem nie była i to nie dla kobiet te różne dzisiejsze, sporty.
 Dopiero po zastosowaniu świetnych sposobów domowych zostawiła ich sam na sam.
 — Wiesz — odetchnął Barcz, miejsce sobie robiąc obok kanapy, między cytryną, octem, walerjaną, opjum i płatkami świeżo skrajanego ziemniaka, — nie wiem, jak to nazwać, Haniu. Zarozumiałość, — nieskończona pycha kobieca... Bo wkońcu, — wielka rzecz! Więc stawiałaś na kogoś, kto się okazał takim samym głupcem, jak tylu innych.