Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/43

biegliwie przez Rasińskiego ustępach, gwałtowniejsze słowa przepoławiał paznogciem.
 — Tak się wam bardzo pali? — spytał wreszcie.
 Żal mu bowiem było rzucać te ostatnie legjonowe strzępy w błahy ogień. — Daj mi tu Pycia. — No, skąd to wszystko bierzesz Pyć, co ja tu widzę w gazetach?
 Pyć jął wyciągać ze wszystkich kieszeni munduru małe rulony depesz.
 Kalkulowało się to w głowie pułkownika najkorzystniej. Wyprawa ukrzepi popularność. Odprowadzi niepożądany element na front. Jedno tylko było bolesne: Że gdy stanąłeś przy władzy, zaraz ze wszystkich stron we wszystkie drzwi pcha się to zamówienie na krew.
 — A cóż my tam wyślemy, Pyć? — pytał, chcąc, by Pyć sam wskazał swych towarzyszy.
 — Co pan pułkownik rozkaże.
 — Mogę tylko to wysłać, co jest gotowe, No, Pyć, co?...
 — Legjoniści.
 — No więc co?! — fuknął obiema dziurami Dąbrowa.
 — Jak pan pułkownik rozkaże.
 — Owszem rozkażę — wrzasnął Dąbrowa — rozkażę, żebyście się raz moresu nauczyli!!!
 Rad był tej robocie, dzięki niej bowiem uroczystości połączone ze wzmożeniem tradycji nabierały pożądanego koloru.
 A było tego zagniatania tradycji...