Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/45

żydowskiemi sklepami obnosiła gawiedź na rachunek Przemyśla?
 W domu przebrał się w „cywila“ na znak, że nie rządzi — i niech się wszystko wali...
 Żony nie było. Kazał podać kawę. Nie wróci do rządów, przeczeka, niech go proszą... Do tego czasu zajmie się życiem domowem. I tak go tu delegaty sobacze znajdą, jak króla Leszczyńskiego na wygnaniu, — wzór pożycia.
 Kawa się spóźniała. Poszedł do pokoju chłopców, poświecić im trochę przykładem.
 Troje małych dzieci pod opieką ordynansa raczkowało po kątach. Dwaj starsi siedzieli na oknie i grali w scyzoryki.
 — A lekcje? Czy umiane? Co zadane? Odkąd — dokąd?
 — Wszystko umiane, — odpowiadali w popłochu. — Botanika, protococcus virilis, — algebra wyciąganie pierwiastka. Pozostaje religja i niemiecki.
 — Niemiecki już się nie liczy, — śmiał się z triumfem starszy syn, — religja głupstwo...
 Tych właśnie przedmiotów uczepił się Dąbrowa. Botaniką brzydził się, pierwiastków nie umiał.
 — Co to znaczy, że niemiecki się nie liczy? Czy to pan profesor wam powiedział?
 — Nikt nie powiedział, ale...
 Podnieśli obaj głowy do góry.
 — Już się skończyło z niemieckim, — zapewnili go poufnie.
 — Co to znaczy „skończyło“? Mów, co zadane.